Όσο μένει ημιτελής ο αγώνας για την καθολική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου τόσο μακριά θα παραμένουν οι άνθρωποι από την κοινωνική απελευθέρωση. Όταν οι αγωνιζόμενοι χειραγωγούνται στη συνδιαλλαγή (θεσμική, συνδικαλιστική, αντιπροσωπευτική) με τον εχθρό και την αποδοχή του πλαστού πολιτισμού του ψευδεπίγραφου πολιτικού διαλόγου. Ο οποίος διεξάγεται (με ευγένεια (όχι πάντα) και καθωσπρεπισμό) προκειμένου να συγκαλύψει την καθημερινότητα της ακραίας βίας που ασκείται με ποικίλους τρόπους από την εξουσία, για να διασφαλίσει και επεκτείνει τον κοινωνικό έλεγχο και την ταξική ειρήνη. Είναι γνωστό ότι η εξουσία συνομιλεί και επιζητεί το δημοκρατικό διάλογο -που δε γνωρίζει αδιέξοδα- μόνο όταν έχει χάσει τον έλεγχο και δεν είναι πλέον ο κυρίαρχος της κατάστασης. Έτσι μπορεί να δίνονται και τα όποια ψίχουλα (δουλείες, δημοκρατία, ασφάλεια, αστυνομία, ευνομούμενη πολιτεία, κράτος δικαίου, δωρεάν παιδεία κλπ) με αντάλλαγμα όμως την ελευθερία. Όποιος επαναπαύεται στη διαιτησία των αξιών (sic) του κυρίαρχου πολιτικού διαλόγου (ο οποίος καθορίζεται και από το κυρίαρχο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας) αδυνατώντας να συσπειρώσει πραγματικές κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις στην κατεύθυνση της ουσιαστικής αντιπαράθεσης θα ξυπνήσει απότομα από τη μιζέρια τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια στην πλήρη αγανάκτηση και ματαιότητα. Γιατί καμία ευνομούμενη κοινωνία και κανένα κράτος δικαίου, κανένα αόρατο χέρι και κανένας ανθρωπόμορφος (πράσινος, εναλλακτικός, μη κυβερνητικός, κλπ) καπιταλισμός, δεν μπορούν να αμβλύνουν ποσό μάλλον να εξαλείψουν τις βαθιές ταξικές αντιθέσεις, εκεί όπου βασίζεται η κάθε κυριαρχία και εκμετάλλευση και εκεί απ’ όπου πηγάζει η εξέγερση για να αναζωπυρώσει την επανάσταση.

40 χρόνια μας χωρίζουν από εκείνα τα γεγονότα – σταθμό των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων, 40 χρόνια και τα συνθήματα των εξεγερμένων του 73΄ παραμένουν επίκαιρα και η φλόγα της εξέγερσης ζωντανή. Μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο, στο πέρασμα από την επταετία του στρατιωτικού ολοκληρωτισμού και της υπέρογκης κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου (πάγωμα εργατικών – κοινωνικών διεκδικήσεων) στην αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης , ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας αλλάζει , η εκμετάλλευση και η καταπίεση παραμένει . Το κράτος φοράει τη μάσκα της δημοκρατίας, αναδιοργανώνει τα μέσα ελέγχου και χειραγώγησης και ανατροφοδοτεί του μηχανισμούς καταστολής. Η εξέγερση του Νοέμβρη μετατρέπεται μέσα από μια διαδικασία ένταξης και ενσωμάτωσης στα θεσμικά πλαίσια από τους εξουσιαστές, σε επετειακή εθνική γιορτή . Η ιστορία παραποιείται και το Πολυτεχνείο προβάλλεται σαν ένας αγώνας για δημοκρατία πέρα από ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς, με σκοπό να σβηστεί από τη μνήμη ό,τι θυμίζει μια κοινωνική εξέγερση και να εξασφαλιστεί η κοινωνική – ταξική ειρήνη . Επίσης το κεφάλαιο είχε δρομολογήσει την προσαρμογή των συνθηκών και των όρων εκμετάλλευσης πάνω στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο και την πλάνη του καρότου μπροστά από το μαστίγιο .

Παράλληλα όμως, αναπτύσσονται κινήματα και αντιστάσεις που αποκαλύπτουν  πίσω από την εκδημοκρατισμένη όψη της εξουσίας το ίδιο ωμό και βίαιο πρόσωπό της. Αυτό που καταστέλλει, βασανίζει και εκδικείται ό,τι αμφισβητεί τη κυριαρχία του, αυτό που αλλοτριώνει, ελέγχει και χειραγωγεί δημιουργώντας υπηκόους και σκλάβους, αυτό που εκμεταλλεύεται, γεννάει πολέμους και λεηλατεί το φυσικό κόσμο προκειμένου να ικανοποιήσει την οικονομική του αδηφαγία. Έτσι και μετά από τη νύχτα της εξέγερσης του 73′ οι αγώνες και οι εξεγέρσεις μαίνονται όπως και η κρατική βία και καταστολή, μέσα στους νέους συσχετισμούς του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.

Οι πρώτες πορείες μνήμης του Πολυτεχνείου και οι άγριες απεργίες στα τέλη του 70′ , οι συγκρούσεις και οι κρατικές δολοφονίες Κουμή και Κανελλοπούλου το 80′ , η δολοφονία του 15χρονου Καλτεζά και οι εξεγερτικές στιγμές του 85′ , τα γεγονότα της κατάληψης του πολυτεχνείου το 95′ και η εξέγερση στις φυλακές, το μαχητικό κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση το 03′ , οι κοινωνικές συγκρούσεις στα φοιτητικά του 06′-07′, η δολοφονία του μαθητή Γρηγορόπουλου από μπάτσο και η γενικευμένη εξέγερση του Δεκέμβρη του 08′ και οι μάχες των κατοίκων σε Λευκίμμη και Κερατέα ενάντια στα ΧΥΤΑ , αποτέλεσαν εστίες αναζωπύρωσης μιας φλόγας που δεν έσβησε ποτέ .

Μιας φλόγας που πόσο μάλλον σήμερα έγκειται στην ανάγκη φούντωσής της σε καιρούς σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας (νέοι όροι εκμετάλλευσης, σκλαβιά ανεργίας, υποτίμηση παιδείας και υγείας, λεηλασία φύσης σε Χαλκιδική, κλπ) και κρατικής τρομοκρατίας (επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις, φυλακίσεις αγωνιστών, επιστρατεύσεις απεργών, ναζιστικά τάγματα εφόδου, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών κλπ ), όπου οι όποιες μάσκες πέφτουν και τα μαστίγια περισσεύουν. Τίποτα λοιπόν δε τελείωσε, όλα συνεχίζονται όσο υπάρχει η χούντα του ΚΡΑΤΟΥΣ και του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, όσο υπάρχει ανισότητα, εκμετάλλευση και καταπίεση, όσο υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι .